လင်္ကာရည်ကျော်၏ ဝတ္ထုတိုအားလုံးကို ကျွန်တော်ဖတ်ပါသည်။ သတိထားမိသလောက် မြို့ပြလူလတ်တန်းစား သရုပ်ဖော်ဝတ္ထုတိုတွေများသည်။ ဝတ္ထုတိုအားလုံးကို ဖတ်ရသည့်အခါ စာရေးသူမနောဓာတ်ကို ဇာတ်ကောင်တွေကြားတွင် လှစ်ကနဲ မြင်ရတက်ည်။ တစ်ခါတစ်ရံ ဇာတ်ကိုအားပြုသဖြင့် အဖွဲ့အနွဲ့၌ စိတ်မရောက်တာမျိုးလည်း တွေ့ရသည်။ ဝတ္ထုတစ်ပုဒ်ချင်းသည် ယိမ်းနွဲ့နွဲ့ဝါးရုံပင် တစ်ပင်စီဖြစ်၍ ဝတ္ထုတိုတစ်ခုလုံးကို ဖတ်ပြီးသည့်အခါ စီမ်းမြသော ဝါးရုံတောအုပ်ကို လှမ်းမြင်ရသည်နှင့်တူသည်။ သေချာသည့်အချက်မှာ ဝတ္ထုတိုများသည် ဝိုးဝိုးဝါးဝါးအခြေအနေတွေထဲက ယုတ္တိထုတ်ခြင်းမဟုတ်ဘဲ အရှိပကတိဘဝများထဲက ရွေးသန့်ထားသော ဝတ္ထုတိုများဖြစ်နေခြင်းပင်။