အဘွားအိုက ကလေးတွေ မနက်စာစားနေတဲ့ ဒီလိုအချိန်လောက်ဆို ဖျတ်ခနဲထပြီး နောက်ဖေးဝင်သွားတယ်။ ပြန်ထွက်လာရင်တော့ ရေနွေးကရားဗန်းကလေး ပါလာတတ်တယ်။ အဘွားအိုဟာ အမြဲလက်ဖက်ကြမ်းခြောက်ကိုပဲ သောက်လေ့ရှိတော့ အဘွားနဲ့အမြဲအတူတူ နေနေရတဲ့ကလေးတွေဟာလည်း အဘွားကြိုက်တတ်တဲ့ လက်ဖက်အကြမ်းခြောက်ကိုပဲ စွဲလမ်းနေကြတော့သတဲ့။ ရေနွေးဗန်းရောက်လာပြီဆိုတော့မှ အဘွားအိုဟာ သူ့မြေးတွေဘေးမှာ ဝင်ထိုင်ရင်း ကောက်ညှင်းငချိပ်နဲ့ ဆတ်သားခြောက်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်းမြုံ့လို့ မီးပုံလေးကို မီးထိုးထိုးပေးတတ်တယ်တဲ့။ နှင်းတွေက တသည်းသည်းနဲ့ အဘွားအိုစီစဥ်ပေးတတ်တဲ့ နံနက်စာကို မီးပုံဘေးနားမှာထိုင်ရင်း မီးကလေးလှုံရင်းစားခဲ့ရတဲ့ ဆောင်းမနက်တွေကိုတော့ ခုချိန်မှာ လူကြီးတွေဖြစ်နေကြပြီဖြစ်တဲ့ အဲဒီတုန်းက ကလေးတွေဟာ အခု အနှစ်နှစ်ဆယ်ကျော် ကြာခဲ့တဲ့တိုင်အောင်တောင်ပဲ မမေ့နိုင်ခဲ့ကြဘူးတဲ့။