မြန်မာမင်းများလက်ထက်တွင် ရဟန်းဖြစ်လျှင် ရဟန်းဘွဲ့ဖြင့် ကျမ်းပြုတတ်ကြသည်။ လူဖြစ်လျှင် လူအမည်ရင်းဖြင့် ဖြစ်စေ၊ မင်းပေးဘွဲ့ဖြင့် ဖြစ်စေ ပျို့ကဗျာလင်္ကာအစ ကျမ်းစာအဆုံး ပြုစုတတ်ကြသည်။ ကိုလိုနီခေတ်ရောက်သောအခါ စာရေးသူတို့သည် အမည်ဝှက် သို့မဟုတ်ကလောင်အမည်ကို ထူးထူးခြားခြား သုံးလာကြသည်။ ကလောင်အမည်သုံးခြင်းမှာ အမည်ရင်းကို ထိန်ချန်လို၍ လူမသိစေလို၍ ဖြစ်သည်။